Een bijzonder geval

Mijn sterke kant bij het cammen is denk ik toch mijn agogische achtergrond. Ik “lees” de mannen aan de andere kant best snel. Ik kom vaak tot een bijzondere conclusie en raar maar waar, tot een potje rukken komt het dan niet.

neus vol

Daar komt Pascal bij me binnen, meteen in de private. Ik zie daar een verwarde mooie man, midden 30 schat ik hem. Zijn huidskleur verraadt dat hij niet 100% Nederlands is en zo verraden zijn ogen dat deze beste man meer in zijn neus heeft gestopt dan Herman Brood kon wensen. Hij stelt zich voor. Hij heet Pascal. Meteen heb ik door dat dit een bijzonder geval wordt.

pretsigaret

Als een kat in het nood kijkt hij verwilderd uit zijn ogen en steekt de ene pretsigaret met de andere aan. Soms ontgaat het hem dat hij met mij aan het kletsen is want tussendoor kijkt hij South park. Mijn interesse is gewekt!

ritueel

“Lieverd wat kan ik voor je doen?” vraag ik deze stuff buffel en daar komt een waterval aan woorden zijn mond uit. Ik heb zijn aandacht. Pascal vertelt me dat hij de hele nacht aan de speed heeft gezeten en nog niet heeft geslapen. Precies een ritueel wat hij twee jaar geleden ook heeft gedaan, zo laat hij weten. Zijn ogen zo groot als schoteltjes raken me. Wat een verdriet zit er in deze man. Pascal ratelt verder. Hij kan niet anders. Hij is zo verward als een autist met dementie.

webcamsex

Mijn vader is twee jaar geleden overleden, vertelt hij. Het kwam als een klap destijds. Voor de verdoving heeft Pascal zich toen op de drugs en webcamsex gestort. Zelfdestructief gedrag, zo zie ik het. En Pascal herhaalt het patroon twee jaar later dus weer. Van webcamsex komt het niet met Pascal. Hij voelt zich duidelijk op zijn gemak bij mij, kijkt weer even South Park, loopt naar de wc en dan weer onrustig heen en weer. Als ik Pascal even bij de les probeer de houden kijken zijn bambi kijkers me weer aan. Verdrietig, spijt, ontroering. Alles is te lezen in zijn ogen.

compliment

Mijn agogische voelsprieten spelen op. Ik moet en zal Pascal een zetje in de goede richting geven. Even uit zijn cocon lostrekken. “Wat ga je straks eten?” vraag ik hem bezorgd. Het leek geen vraag maar een bevel voor Pascal . Meteen zoekt Pascal zijn mobiel. Alles gaat met horten en stoten. Zijn drinken gooit hij om, zijn joint valt uit z’n mond en zijn afgetopte asbak valt op de grond. Vol trots laat hij zijn mobiel voor zijn cam zien en bestelt meteen voor 38,- euro aan sushi. 38,- euro???? Van het bedrag schrik ik en even denk ik dat Pascal ook schizofreen is en dat de rest van zijn persoonlijkheden ook moeten eten. Maar ik beloon Pascal met een compliment. Ik zeg hem dat het goed is dat hij voor zichzelf zorgt en straks gaat eten. Pascal bedankt me eerlijk en oprecht maar zie de angst in zijn ogen. “je gaat toch niet weg?” vraagt hij me. “Ik ga nergens heen, lieve Pascal”, beantwoord ik hem. Een tel denk ik wat een omgekeerde wereld. Normaal hou ik rukkers aan de praat maar Pascal is anders.

gescoorde sushi

De deurbel gaat bij Pascal. Het is zijn sushi. Als een wilde gooit hij zijn koptelefoon af, springt op en sprint weg. Vol trots komt hij weer terug en laat zijn gescoorde sushi zien voor de cam. Moederlijk complimenteer ik Pascal. Liever dat hij sushi scoort dan weer een shitload aan speed. Pascal besluit mij te gaan verlaten zodat hij rustig kan eten. Enigszins onrustig neem ik afscheid van deze bijzondere man en vraag hem eens terug te komen. Hij belooft dit te doen.

bijzonder geval

Zeven hele lange dagen had ik niets meer gehoord van Pascal en hoe raar ook, ik wilde graag horen dat het goed met hem zou gaan. Ik was dan ook opgelucht dat ik Pascal weer in mijn private zag verschijnen. Geen ogen als schoteltjes en geen afgetopte asbak naast hem. Zijn haren netjes en de kleren keurig in de plooi. Een gevoel van trots ging er door mijn lichaam. Pascal wat ben je toch een bijzonder geval!